Rebirth of the Karasu Thief บทนำ โชคชะตา

by **HaiTei-Raoyue** Sat 26 Nov - 19:25

บทนำ : โชคชะตา

“ให้ผมหรอ!?”
เธอถอดสร้อยที่เธอใส่อยู่ออกมา แล้วส่งสร้อยเส้นนั้นให้ผมด้วยหน้าตาและท่าทาที่สุดแสนจะเย็นชา ผมรับสร้อยโดยยังนึกถึงคำพูดที่จะตอบเธอกับไป แต่เมื่อผมได้รับสร้อยเส้นนั้นเธอก็เดินออกจากห้องเรียนที่มีเพียงผมและเธอแค่สองคนทันทีโดยไม่หันมามองซักนิด แต่กลับรู้สึกสบายใจขึ้น เพราะขณะที่เธอเดินออกไปจากห้องเรียนเธอพูดขึ้นมาว่า
“คนบ้าอย่างนาย…เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก ^-^+” ไม่ผิดแน่ถึงเธอจะพูดเบาแต่จนแทบไม่ได้ยิน แต่รอยยิ้มนั่นยืนยันได้ชัดว่าเธอพูด
“…เก็บมันไว้ให้ดี นั่นนะของสำคัญ (‘ ‘ )”
เธอหยุดอยู่ที่ประตูแล้วหันกลับมาพูดกับผมด้วยใบหน้าและสายตาสุดแสนเย็นชา ทำเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พูดเรื่องสร้อยที่ให้ผมมา
นั่นเป็นครั้งแรกที่เห็นเธอยิ้ม และเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นเธอ

“คิดถึง หรอ”
ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมหาวนิดๆและพูดเสียงเบาๆเหมือนถามตัวเองถึงเรื่องในอดีตที่ฝันถึง จะยังก็ตาม…
“หอม (- -)” กลิ่นหอมบางอย่างทำให้ผมเอนตัวขึ้นมาจากที่นอน และสิ่งที่ได้รู้คือ… เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมสาวสวยนอนอยู่บทเตียงเดียวกัน นี่คือสิ่งที่ผมเจออยู่ตอนนี้ แต่เดียว...
“ฮินาตะ... มาหลับอะไรอยู่เตียงชั้น (- -;)”
ฮินาตะลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่บทเตียงในสภาพที่ไม่เหมือนคนพึ่งตื่นนอน
เห็นชั้นเป็นของเล่นหรือไงยัยบ้า
“เห~ คิดถึงกลิ่นหอมๆของชั้นหรอ ^-^+”
“(‘ ‘ )”
“นายนี่น่าเบื่อชะมัด -_-;;” เธอนั่นแหละน่าเบื่อ
“(‘ ‘ )”
“หืม~ ^-^+” ฮินาตะแสยะยิ้มขึ้นมา ผมรู้ทันทีว่าวันนี้คงได้คุยกันยาว
วันนี้วันซวยแห่งชาติหรือไงกัน -_-;;
“จะว่าไป ได้รู้เรื่องดีๆด้วยนะ… คัตซึระ ใครกัน ชั้นรู้จักมะ ^-^+”
“งานอดิเรกแย่จริงนะ แอบฟังเนี่ย”
“^-^+”
ฮินาตะลุกออกจากที่นอนแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือและหันมาทางผมมือซ้ายเธอชูสองนิ้วพร้อมรอยยิ้มสุดแสนจะน่ารักส่วนมือขวาหยิบหนังสื่อขึ้นมาเล่มนึ่ง
รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวกับการตอบสนองนี่มันยังไงกันฟะ ข่มขู่กันชัดๆ เอาหนังสือเล่มโปรดของชั้นมาเป็นตัวประกัน… -_-;;
“บอกก็ได้ จะเล่าให้ฟังเท่าที่จำได้ก็แล้วกัน”
“แค่นั้นก็เกินพอ พี่จ๋า ^-^+” รีแอ็คชั่น นี้มัน…
“(- -)”
ผมเล่าเรื่องของคัตซึระให้ฮินาตะฟังทั่งหมดเท่าที่จะจำ จะได้ไม่ต้องโดนถามไปถามมาและตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่แถมวันนี้ก็เปิดเรียนวันแรกถึงจะไปสายก็ไม่เป็นไร…
“เห~ อยากเจอซักครั้งจัง คนที่ทำพี่ชายของชั้นทำข้าวกล่องได้เนี่ย”
“(- - )”
“เพราะรู้ว่าอาจจะลืมนาย เพราะงั้นถึงได้ให้ของสำคัญไว้กับนายสินะ” เรื่องนั้นชั้นก็คิดอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนั้นน่ะ… แค่จับมือชั้นยังทำไม่ได้เลย แต่นี่ก็คงเป็นของสำคัญของเธอจริงๆล่ะนะ… นกสองหัวงั้นหรอ…
พรึบ… หมอนใบหนึ่งพุ่งเข้ามาโดนหน้าผมเต็มๆ ถึงไม่ต้องบอกแต่ก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร ผมขมวดคิ้วและมองไปคนที่ปาหมอนใส่ผมเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต ^-^+ และคนๆนั่นก็แสยะยิ้มออกมาพร้อมหันหลังเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ
พรึบ เสียงปิดปะตูมาพร้อมกับความสงบแต่มันแปลกๆแฮะ ความรู้สึกไม่บายใจสึกนี่มันอะไรกัน เหมือนชั้นจะลืมอะไรไปอย่าง (‘ ‘; )…
“รีบลงมานะจ๊ะพี่จ๋า ^-^+”
“(‘ ‘ )”
“อ๊ะ… แล้วก็นะ To LOVE R○u ชั้นยืมอ่านหน่อยนะ ^-^+” (‘ ‘; ) คาใจเรื่องนี้เองสินะก็ว่าอยู่ว่าลืมอะไร เอ๊ะ -_-;; เดียวนะ…เหะ เฮ้ย
“เอาคืนมายัยบ้าฮี้~นา~ต่า~”
“^-^+”

ชั้นร่างของบ้านคีอีจิ ขณะทานอาหาร
“อันดับสุดท้ายของโชคชะตาในวันนี้เสียใจด้วย ผู้ที่เกิดราศีธนูวันนี้ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ อย่าไปไหนเพียงคนเดียว ไม่จำเป็นควรอยู่แต่ในบ้าน สีนำโชคน่ะ...” -_-;; ฮินาตะปิดโทรทัศน์ด้วยท่าทางไม่พอใจอะไรซักอย่าง
จะว่าไปยัยนั่นเกิดเดือนธันวาเหมือนชั้นสินะ (‘ ‘; ) เหะๆ -_-;; แบบนี้นี่เอง ยัยนั่นก็ผู้หญิงคนนึงสินะ ^-^+
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงยะ ////”
“อ่านใจได้หรือไงกัน (‘ ‘ )”
“TOT// โหดร้าย…กระทั่งน้องสาวแสนน่ารักคนนี้กำลังทุกใจ แต่พี่ชายอย่างนายกับ…กับ”
“-_-;; เลิกเล่นได้แล้วน่า ไปโรงเรียนกันได้ละ (‘ ‘ )”
(-_-;;)ชั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยและเดินออกจากบ้านพร้อมยู เป็นแบบนี้ตลอดเลยน้า~ นี่ยูถ้าชั้นเป็นอะไรขึ้นมานายจะช่วยชั้นหรือป่าวนะ…
“ก็ต้องช่วยอยู่แล้วสิ”
“////”
“(‘ ‘ )”
“อะ…อ่านใจได้หรือไงกัน O_O;”
“-_-;;”
“////”
“เธอนี่ก็มีส่วนที่น่ารักเหมือนกันนะ”
“หมายความว่าไงยะ =_=;;”
“(‘ ‘ )”
ชั้นเขินนิดๆที่หลุดปากพูดเรื่องน่าอายออกไป
จะว่าไปนิสัยชอบพูดเรื่องที่ตัวเองคิดแบบนี้มันคุ้นๆแฮะ… บ้าจัง ดันติดนิสัยเสียของหมอนี่มาซะได้ -_-;;
“ฮะ ฮัดเช้ย” ชั้นหันไปมองที่มาของเสียงจาม แต่…สิ่งที่ได้เห็นคือ (‘ ‘; ) ใบหน้าไม่สนใจโลกของตาบ้ายูจัง…
จะว่าไปนานแล้วนะที่ได้มาโรงเรียนพร้อมยู เพราะเราย้ายไปอยู่กับแม่ตอนขึ้น ม.ต้น เลยไม่ได้เจอยูซะนานเลย… ไม่คิดเลยนะว่าจะมาถึงLevel 5ได้…
“เดินไกลมะ”
“เดินมากัน3นาทีแล้ว เกือบถึงแล้วล่ะ”
“เห~ใกล้จังแฮะ” จะว่าไปฮินาตะไม่อยู่ช่วงที่สร้างเมืองขึ้นใหม่สินะ แถมพอมาถึงก็อยู่แต่ในบ้าน…
“!!!” ผมรีบเอามือข้างซ้ายคว้าฮินาตะและรีบดึงตัวฮินาตะถอยออกจากทางเดินทันทีโดยไม่แม้แต่จะคิดว่าดึงทำไม…
เพร้อง… (‘ ‘; ) ผมมองไปยังต้นเสียง และสิ่งเห็นคือเสดกระจกจำนวนมากตกลงมา ผมรีบเอาบอร์ดพลังงานแสงอาทิตย์ที่มือข้างขวาที่ถืออยู่มาเป็นโล่ทันที
ถ้าเมื่อกี้เดินต่อไปมีหวังโดนกระจกนั่นแน่ ถึงจะหลบก็คงไม่ทันซะด้วยสิ
“ขอบใจ…นายไม่เป็นไรนะ”
“(‘ ‘ )”
ผมและฮินาตะรีบเดินต่อทันที ฮินาตะก็ท่าทางปกติไม่ได้สงสัยอะไรแต่ว่านะ…
แปลกจริงๆ ทำไมชั้นถึงดึงฮินาตะ ทำไมชั้นทำเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…คิดไม่ออกแฮะ
“เฮ้ย ยู เป็นไรปะวะ”
ผมหันกลับเห็นเท็นมะรีบวิ่งตามมา คงเดาได้ไม่ยากอยู่ด้านหลัง…รีบวิ่งตามมา น่าจะเห็นเรื่องมะกี้ล่ะมั่ง
“ไม่เป็นไร (‘ ‘ )”
“อ๊ะ คิริชิมะ เท็นมะ สวัสดี (‘ ‘; )”
“ฮินาตะค่ะ…เรียกแค่นี้ก็พอ”
พวกเราเดินไปกันต่ออย่างเงียบ ยูก็(‘ ‘ ) ส่วนคิริชิมะคุงก็หน้าตาดูโหดๆเท่ ผิดกับนิสัยเลยแฮะ… ฮึ..ฮะ ฮิฮิฮิ หมอนี่มีเพื่อนกลับเค้าด้วยแฮะ
ยัยบ้านี่ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวนะ… เหะ สร้อยเส้นนั้นมัน… ถึงจะเห็นแค่แปบเดียว แต่ไม่ผิดแน่ สร้อยเส้นนั้นนะ…
ผู้หญิงคนหนึ่งใส่สร้อยรูปนก2หัวเดินเข้าโรงเรียนไป ผมตามเธอเข้าไปในโรงเรียนทันทีแต่กลับคลาดกับเธอทั่งๆที่คนก็ไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมาย ถ้านี่เป็นละครหรือภาพยนตร์ล่ะก็ เราจะได้อยู่ห้องเดียวกันเนื้อเรื่องจะเป็นแบบนี้สินะ แต่นั่นมันก็เป็นแค่ในละครเท่านั้นแหละเรื่องจริงโชคชะตาคงไม่เล่นตลกขนาดนั้นหรอก

ขณะเดียวกันที่หน้าโรงเรียน
“คุณฮินาตะ เจ่านั่นหายไปไหนแล้ว”
“ฮินาตะก็พอ ไม่รู้สิอยู่ๆก็หายไป แล้วก็ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้ สนิทกันไว้จะดีกว่านะ ^-^”
“ชั้นนะ ไม่เก่งเรื่องอ่อนโยนหรอกนะ จะพยายามแล้วกัน…แบบนี้ได้สินะฮินาตะคุง” คะ คุงหรอ…โหดกว่าที่คิดแฮะ แต่ก็ดีแล้วละ อ๊ะที่ตาข้างซ้าย…
“เห~ไม่ทันสังเกตเลยนะ ตาซ้าย…”
“เป็นความสามารถของชั้น GeAss ของชั้นนะสามารถทำให้รู้นิสัยที่แท้ของใครก็ได้ เงื่อนไขคือคนๆนั้นต้องอยู่ในใกล้ตัวในขณะที่จะใช้ความสามารถนั้น และใช้ได้หนึ่งครั่งต่อหนึ่งคนเท่านั้น ขอแลกเปลี่ยนคือหลังจากใช้ความสามารถแล้วชั้นจะใช้ตาซ้ายไม่ได้7วัน”
“สำหรับผู้หญิงอย่างชั้น…ความสามารถนั่นน่ะก็น่ากลัวอยู่ล่ะนะ =_=;;”
“เป็นความสามารถที่ยังไม่เคยใช้ เพราะถึงไม่มีความสามารถนี่ ชั้นก็มองว่าใครนิสัยเป็นยังไง…โดยเฉพาะผู้หญิง^-^” เรื่องจริงสินะยิ้มแบบนี้
“ชั้นว่านายน่ากลัวกว่าอีก ^-^;;”
เท็นมะคุงพอพูดแบบเป็นกันเองแล้วโหดขึ้นเยอะแสดงว่านั่นเป็นนิสัยปกติของเค้าแต่ที่พูดกับเราก่อนหน้านี้แบบสุภาพและที่บอกว่ารู้นิสัยได้โดยเฉพาะผู้หญิง… O_O เห~เป็นพวกกลัวผู้หญิงสินะ (_ _;;) …จะว่าไปยูLevel 5เท็นมะคุงก็น่าจะLevel 4เดียวนะห้องAหรอ ไอบ้านั่นชั้นLevel 2เองนะ …อย่าลากชั้นมาเรียนรวมกับพวกLevelสูงสิTOT
“นี่ห้องเรียน…บอร์ดของเจ้านั่นวางอยู่นั่น…”
“บอร์ดหรอ (- -;)”
“ปกติมันไปจะไหนมันก็จะใช้บอร์ดอันนี้นี่แหละ”
“ห้องกว้างแฮะ แต่โต๊ะมีน้อยจัง!?”
“ในเมืองนี้คนที่Levelสูงกว่า4มีแค่4คน ชั้น เจ้านั่น ประธาน และ อาจารย์ห้องพยาบาล”
“เห~ยูจังเปลี่ยนไปเป็นมากเลยนะ เมือก่อนต้องให้ชั้นช่วยอยู่แท้ๆ…”
“งั้นหรอ (- - )”
ยูเดินเข้ามาพร้อมส่งน้ำผลไม่ให้ทั้งชั้นและเท็นมะ
คิดจะกลบเกลื่อนสินะ ไม่ได้ผลหรอก
“หายไปไหนมายะ!!” ต้องบอกด้วยเรอะ…
“หลงทาง (‘ ‘ )”
“มั่วแล้วยะ”
“แกเป็นอะไรกับฮินาตะวะ!?”
“O_O”
“(‘ ‘; )”
เท็นมะพูดแทรกขึ้นมา ทำให้การสนทนาของชั้นกับยูจบลงทันที
“อ่า…ชั้นถามอะไรแปลกๆงั้นหรอ”
“ไม่หรอก ฮินาตะเป็นลูกพี่ลูกน้องชั้น…ถึงจะคนละสายเลือด”
“ก็นะ ปกติจะถูกถามนู่นถามนี่เลยเลยไม่ได้บอกใคร พอมีใครมาถามก็ตอบแค่ว่าบังเอิญนามสกุลเหมือนกัน… ว่าแต่ทำไมไม่มีคนเลย” ฮินาตะพูดต่อหลังจากที่ผมพูดจบ
“อยู่ห้องประชุมกันหมด ยูมันเกลียดที่เสียงดังเลยไม่ไป”
“ไม่ต้องห่วง ชั้นจัดการเรื่องนี้แล้ว… แต่ปัญหาอื่นก็เข้ามาหาแทน (‘ ‘ )”
“หมายความว่าไง” ชั้นหันไปทางที่ยูยืนแล้วเห็นผู้ชายคน4คนในชุดสูทสีดำในมือถือดาบ ไม่ได้มาดีอย่างเห็นได้ชัด
ทำหน้าแบบนั้นจะไม่คิดจะคุยกันซักนิดเลยสินะ จะว่าไปชั้นก็ไม่ได้ออกกำลังนานแล้วซะด้วยสิ ถ้าเห็นชั้นเป็นผู้หญิงขี้เล่นธรรมดาจัดลำดับอยู่ในLevel 2 ล่ะก็คิดผิดถนัดเลยล่ะ
“อ๊ะ… อย่าทำให้ตกใจสิตาบ้ายูจัง (- -)”
ชั้นตกใจเล็กน้อยที่ยูโยนบอร์ดให้ ชั้นโดยไม่ทันตั่งตัวถึงจะรับได้แต่ก็ตกใจแทบแย่ หืม~ไม่ใช่บอร์ดธรรมดาแล้วมั่งเนี่ย ผิดกฎโรงเรียนชัดๆไม่สิผิดกฎเมืองด้วยซ้ำ ก็อยากจะคิดแบบนั่นอยู่นะ แต่ตอนนี้ถ้าไม่มีเจ้านี่ล่ะก็…
ชั้นแสยะยิ้มและดึงดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาจากหลังบอร์ดอย่างช้าๆ แม้แต่เท็นมะที่ยังไม่เคยเห็นทักษะการต่อสู่ของชั้นยังรับรู้ได้ถึงความสามารถของชั้น ฮึฮึฮึ
ผู้หญิงคน… นั้นฮินาตะ… ยิ้มได้น่ากลัววะ บ้านแกมีแต่คนแบบนี้หรือไงวะไอยู และที่สำคัญความสามารถไม่ใช้Level 2แน่ๆ
“เหมือนที่เค้าว่าเลยนะฮินาตะ วันนี้ราศีธนูดวงตกสุดๆเนี่ย ^-^;;”
“=_=;;”
แน่นอนว่าความจริงพวกเราคงอยากจะวิ่งหนี อยู่ดีๆจะให้สู้กับใครก็ไม่รู้โดยที่ไม่มีเหตุผลที่ต้องสู้ ยอมวิ่งหนีซะดีกว่าแต่ว่า…ห้องเรียนบ้านี่ดันมีทางเข้าออกแค่ทางเดียวและพวกมันก็ปิดทางหนีแล้วซะด้วยสิ หน้าต่างๆพูดเป็นไปนี่ชั้น5นะโดนไปตายแหง
และในที่สุดฮินาตะก็เปิดฉาก “อย่านะ ขอร้องละปล่อยชั้นไปเถอะ อย่า…ไม่นะ” นี้คือสิ่งที่ฮินาตะพูดขณะเดินเข้าไปหาพวกมัน4คนอย่างช้าๆ และเท็นมะก็หยิบบอร์ดของชั้นที่ฮินาตะวางไว้มาใช้เป็นอาวุธ (- - )
น่าเบื่อ…ตั่งแต่เจอดาบนั้นความสงสุขของชั้นก็ถูกทำลายจนหมด
ผมพูดถึงดาบที่อยู่ในมือของฮินาตะ
“แกจัดการทางซ้ายเดียวชั้นทางขวาเอง เจ้าบ้าฟังอยู่ปะวะ”
“(‘ ‘ )”
พูดจบพวกมันก็แยกออกมาตามทางที่เท็นมะพูด
เท็นมะเป็นพวกโจมตีระยะไกลจะไม่เก่งด้านสู้ระยะประชิตเท่าไหร่เท่าไหนแต่ถ้ามีบอร์ดของชั้นอยู่หายห่วง เหลือแต่ชั้นสินะมากัน2คนด้วยสิอาวุธก็ไม่มี คงต้องรอให้ยัยนั่นมาช่วย (- - )
ต้องรีบจัดการหมอนี่แล้วรีบไปช่วยยู
“อย่านะ ขอร้องละปล่อยชั้นไปเถอะ อย่า…ไม่นะ…คำนั้นมันเป็นของชั้นจำไว้ให้ดีและอย่าเอาไปใช้ ^-^+” พูดจบพวกมันก็แทงมาที่ชั้น ชั้นเอียงตัวหลบและหมุดตัวพร้อมก้มตัวด้วยความเร็วและเอาสันดาบฟันไปกลางท้องของพวกมัน
พรับ มันหมดสติทันที ชั้นก้มลงหยิมดาบจะโหนไปให้ยู “ระวัง” เสียงเตือนของเท็นมะทำให้ชั้นละมือออกจากดาบที่จะหยิบ และกระโดดถอยหลังทันที
ฉึก ดาบเล่มนึ่งแทงลงพื้นไปโดนดาบที่ชั้นจะเก็บทำให้ดาบเล่มนั้นกระเด็นออกไปแถวหน้าต่าง
ถ้าไม่หลบเมื่อกี้คงโดนแทงที่แขนไปแล้วล่ะ (‘ ‘; )
“พวกแกไม่ได้มีแค่4คนสินะ หมาหมู่นี้ดีจังเลยน้า ^-^+”
“ปากดีนักนะ”
แล้วมันก็เปิดฉากฟันมาแบบมั่วจนชั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากป้องกันและถอยมาเลื่อยจนติดหน้าต่างแล้วมันก็หยุดฟัน
“อะไรกัน… แค่นี้เองหรอ”
“เก่งนิ แม่นู๋น้อย แต่ไม่มีที่ให้หนีแล้วนะ”
“TT///TT ยะ…อย่ามาเรียกชั้นแบบนี้นะ” พูดจบชั้นก็เอาดาบที่ถืออยู่แทงลงไปที่พื้นด้วยความแรงสูงสุดเท่าที่จะทำได้ “เข้าเป้าเปะ >O< แหมๆเจ็บแทนเลยล่ะ” ชั้นแทงลงพื้นน่ะเพราะจงใจแทงลงไปที่ปลายดาบที่ตกอยู่ทำให้ด้านที่จับของดาบเล่มนั่นกระเด้งขึ้นมาผ่านระหว่างขาของมันแบบพอดีเปะๆ
“อุป…อะ…อ่า…อะ…ไอบ้าเอ้ย นังxxx อะ…ไอxxx”
“ไม่คิดจะเหตุผลที่ทำร้ายพวกเรา… ความผิด รำร้ายจิตใจสาวน้อย… ก็ผิดอีก ที่สำคัญพวกแกก็ผิดเองที่ทำฝักดาบพอดีกับระหว่างขา ถ้าทำให้กว้างกว่านี้คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้หรอก - -” ชั้นพูดพร้อมยิ้มให้มันและเปลี่ยนท่าทีไปเหมือนเป็นคนละคน…
“แล้วแกก็ผิดเองที่เกิดมาบนโลกไปนี้”
สายตานั่นมันเป็นของจริง ทางเท็นมะคงกำลังแย่อยู่ แย่ละสิต้องรีบหยุดยัยนั่น แต่คงสายไปเมื่อมันพุ่งเข้าแทงฮินาตะ ฮินาตะเอามือข้างซ้ายกำดาบเล่มนั้นเอาไว้ แล้วเตะมันกลับไป มือข้างซ้ายของฮินาตะชุ่มไปด้วยเลือด
“ฮินาตะนี่เธอ… หึ…เกือบไป”
“แหมๆอะไรกัน ชั้นไม่รู้วิธีฆ่าคนหรอกนะ ไม่เคยฝึกมานะ ^-^;;”
“ไม่เป็นอะไรนะ” เท็นมะถามฮินาตะด้วยความเป็นห่วง
ดูเหมือนเท็นมะคงไม่เป็นไรแล้วนะ…แต่ช่วยกับก่อนเด้ ชั้นไม่มีอาวุธนะ…อะเกือบไป ไอนี่ฟันมั่วจริง
“เห~เหลืออยู่คนเดียวแล้วนะคุณมืดมน ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่าทำไมถึงจ้องเล่นงานพวกเรา” ฮินาตะพูดขึ้นมาพร้อมปาดาบที่เอามาจากคนที่เธอสู้ด้วยใส่ขาพวกมันคนหนึ่งทำให้มันล้มลงหัวฟาดโต๊ะสลบทันที
ชั้นยอมเธอจริงๆฮินาตะเรื่องกำลังเนี่ย แต่เหลืออีกหนึ่งสินะ…ขณะที่ผมกำลังคิดวิธีจัดการกับอีกคนที่เหลือ อยู่ๆฮินาตะและชูมือขึ้นไปด้านบนซักพักและพูดออกมาว่า
“เจ็บแฮะ”
“(- -;)”
“-_-;;”
“(‘ ‘; )” แม้แต่คนที่ไม่ค่อยสนใจคำพูดของฮินาตะอย่างผมยังต้องอึ้งกับสิ่งที่เธอพูดออกมา แต่ในขณะที่มันกำลังสนใจที่ฮินาตะพูด ผมก็หมุนตัวและขณะที่หมุดตัวก็หยิบเก้าอี้ที่ล้มอยู่มาฝาดเต็มหน้ามันจนสลบไป ส่วนอีกคนตอนกำลังอึ่งกับคำพูดของฮินาตะก็ถูกฮินาตะปาเก้าอี้เข้าเต็มๆ
“คุ้นๆแฮะไอท่าแบบนั้น (‘ ‘; )”
ฮินาตะพูดถึงท่าที่ผมใช้จัดการกับพวกมัน พร้อมเดินไปหาคนที่เธอทำให้เธอต้องเสียเลือด และนั่งๆข้างมันเหมือนเพื่อนกันไม่มีผิด
รีแอ็คชั่นของยัยนี่… คิดแล้วหนาวชะมัน
“ยะ อย่านะ ขอร้องละปล่อยชั้นไปเถอะ”
“-_-;; นายนะทำไมถึงต้องทำร้ายพวกเรา”
“เราถูกจ้างมา ให้มาเอาดาบที่เธอใช่เมือกี้”
“เห~งั้นหรอ หมดแล้วใช่มะ พวกนายน่ะ”
“คะครับ”
พูดจบฮินาตะก็ลุกขึ้นมาและเก็บดาบไว้ในบอร์ดเหมือน พวกเราก็รีบไปห้องพยาบาลโดยปล่อยพวกมันไว้แบบนี้ เพราะอีกไม่นานก็คงมีหุ่นยนต์ตรวจตราประจำเมืองเข้ามาทำหน้าทีจัดการที่เหลือเอง…
“เดียวสิ”
พวกมันคนหนึ่งเดินทางประตูเข้ามาพร้อมหยิบปืนสั้นแบบความแรงสูงขึ้นมาขึ้นมา เท็นมะและฮินาตะหลบจากประตูทันที ส่วนผมถูกพวกมันคนนึ่งที่นอนเจ็บอยู่กับพื้นดึงเอาไว้ และคนที่พึ่งเข้ามาก็ไม่ลังเลยิ่งผมทันที
“ปั้ง”

…ติดตามตอนต่อไป